آی سهراب
آی سهراب
آی سهراب کجایی تو کجا ؟
آی سهراب جهانی دگرست
چشم ها را باید بست
گوش ها کر بشوید ؛ فکر را
در نهان خانه تردید ببندید به چوب
با همه هستی خود
غرق در پوچی دنیا بشوید
دوست را باید کشت
عشق را دفن کنید
روز بارانی باید زیر چتری بروید
پشت بر ابر کنید
بگریزید به زیر سقفی
گل نیلوفر را بشکنید از ساقه
زندگی هستی پوچی است به ابهام غروب
زندگی پول و زر و قدرت و جاه است همه
چشم ها را باید بست ؛ ذهن را کور کنید
تا نفهمید که باران چیزی است
که در او روح بهاران خفته است
تا نفهمید که سهراب که بود
تا نفهمید که نیلوفر آبی زیباست
این نصیحت شنوید :
کور باشید همه ؛ هر چه کمتر بینید ، هر چه کمتر دانید
زندگیتان ... بشود.
آی سهراب کجایی تو کجا ؟
آی سهراب جهانی دگرست!!!
هر وقت توی زندگی به یه در بزرگ رسیدی که روش یه قفل بزرگ بود
نترس و ناامید نشو !!!
چون اگه قرار بود باز نشه جاش یه دیوار میذاشتن.
نیمه پر لیوان
این روزها که می گذرد
شادم
زیرا یک سطر در میان
آزادم
و می توانم
هر طور و هر کجا که دلم خواست
جولان دهم
- در بین این دو خط –
قیصر امین پور
اگه یه روز بغض گلوت رو فشرد ؛
خبرم کن ...
بهت قول نمیدم که ...
میخندونمت
ولی می تونم باهات گریه کنم.
اگه یه روز خواستی در بری ...
حتماً خبرم کن ...
قول نمیدم که ازت بخوام وایسی ،
اما می تونم باهات بیام
اما ...
اگه یه روز سراغم رو گرفتی
و خبری نشد...
سریع به دیدنم بیا ...
احتمالاً بهت احتیاج دارم...
من واقعاً فرمول دقیقی برای موفقیت نمی شناسم ولی
فرمول شکست را به خوبی می دانم سعی کنید همه
را راضی نگه دارید.
" بیل کازبی "
قیصر امین پور
شادم
این روزها که می گذرد
شادم
که می گذرد
این روزها
شادم
که می گذرد . . .
شعر ناگفته
شعر ناگفته
نه!
کاری به کار عشق ندارم!
من هیچ چیز و هیچ کسی را
دیگر
در این زمانه دوست ندارم
انگار
این روزگار چشم ندارد من و تو را
یک روز خوشحال و بی ملال ببیند
زیرا هر چیز و هر کسی را
که دوستر بداری
حتی اگر یک نخ سیگار
یا زهر مار باشد
از تو دریغ می کند ...
پس
من با همه وجودم
خود را زدم به مردن
تا روزگار دیگر
کاری به من نداشته باشد
این شعر تازه را هم
ناگفته می گذارم ...
تا روزگار بو نبرد ...
گفتم که
کاری به کار عشق ندارم!
"قیصر امین پور"
خدایا انسان بودن چه دشوار است ، چه زجری می کشد آن کس که انسان است و از احساس سرشار است . شاید آن روزی که سهراب نوشت : " تاشقایق هست زندگی باید کرد. " خبری از دل پر درد گل یاس نداشت . باید این گونه نوشت :" چه شقایق چه گل پیچک ویاس زندگی اجبار است. "
نمی خواهم بمیرم!
نمی خواهم بمیرم!
نمی خواهم بمیرم با که باید گفت؟
کجا باید صدا سر داد
در زیر کدامین آسمان
روی کدامین کوه؟
که در ذرات هستی ره برد توفان این اندوه
که از افلاک عالم بگذرد پژواک این فریاد!
کجا باید صدا سر داد؟
فضا خاموش و درگاه قضا دور است
زمین کر، آسمان کور است
نمی خواهم بمیرم با که باید گفت؟
اگر زشت و اگر زیبا
اگر دون و اگر والا
من این دنیای فانی را
هزاران بار از آن دنیای باقی دوست تر می دارم
به دوشم گر چه بار غم توان فرساست
وجودم گر چه گردآلود سختی هاست
نمی خواهم از این جا دست بر دارم!
تنم در تار و پود عشق انسان های خوب نازنین بسته است
دلم با صد هزاران رشته ، با این خلق
با این مهر، با این ماه
با این خاک ، با این آب ...
پیوسته است
مراد از زنده ماندن امتداد خورد و خوابم نیست
توان دیدن دنیای ره گم کرده دررنج و عذابم نیست
هوای هم نشینی با گل و ساز و شرابم نیست
جهان بیمار و رنجور است
دو روزی را که بر بالین این بیمار باید زیست
اگر دردی ز جانش بر ندارم ناجوانمردی است
نمی خواهم بمیرم تا محبت را به انسان ها بیاموزم
بمانم تا عدالت را برافرازم ، بیفروزم
خرد را ، مهر را تا جاودان بر تخت بنشانم
به پیش پای فرداهای بهتر گل برافشانم
چه فردائی ، چه دنیایی!
جهان سرشار از عشق و گل و موسیقی و نور است ...
نمی خواهم بمیرم ای خدا!
ای آسمان!
ای شب!
نمی خواهم
نمی خواهم
نمی خواهم
مگر زورست! 
«فریدون مشیری»