ما همان جمع پراکنده

ما همان جمع پراکنده.... 

موج می آمد چون کوه و به ساحل می خورد!

از دل تیره امواج بلند آوا

که غریقی را در خویش فرو می برد

و غریوش را با مشت فرو می کشت

نعره ای خسته و خونین بشریت را

به کمک می طلبید:

«آی آدم ها...، آی آدم ها...»

ما شنیدیم و به یاری نشتابیدیم!

^{به خیالی که قضا}

^{به گمانی که قدر}

^{بر سر آن خسته ، گذاری بکند!}

^{دستی از غیب برون آید و کاری بکند}

^{هیچ یک حتی از جای نجنبیدیم!}

^{آستین ها را بالا نزدیم}

^{دست آن غرقه در امواج بلا را نگرفتیم}

^{تا آز آن مهلکه –شاید- برهانیمش}

^{به کناری برسانیمش!...}

^{موج می آمد چون کوه و به ساحل می ریخت}

^{با غریوی}

^{که به خاموشی می پیوست}

^{با غریقی که در آن ورطه، به کف ها ، به هوا}

^{چنگ می زد ، می آویخت...}

^{ما نمی دانستیم}

^{این که در چنبر گرداب گرفتار شده است}

^{این نگون بخت که این گونه نگون سار شده است}

^{این منم}

             ^{این تو}

                         ^{آن همسایه}

                                        ^{آن انسان}

                                                       ^{این ماییم!}

^{ما همان جمع پراکنده}

^{همان تنها}

^{آن تنهاهائیم!}

^{همه خاموش نشستیم تماشا کردیم}

^{آن صدا ، اما خاموش نشد}

^{«...آی آدم ها...»}

^{«آی آدم ها...»}

^{آن صدا هرگز خاموش نخواهد شد}

^{آن صدا در همه جا دائم در پرواز است!}

^{تا به دنیا دلی از هول ستم می لرزد}

^{خاطری آشفته است}

^{دیده ای گریان است}

^{هر کجا دست نیاز بشری هست دراز}

^{آن صدا در همه آفاق طنین انداز است}

^{آه اگر با دل و جان گوش کنیم}

^{آه اگر وسوسه نان را یک لحظه فراموش کنیم}

^{آی آدم ها را}

^{در همه جا می شنویم}

^{در پی آن همه خون}

^{که بر این خاک چکید}

^{ننگ مان باد این جان!}

^{شرم مان باد این نان!}

^{ما نشستیم و تماشا کردیم!}

^{در شب تار جهان}

^{در گذرگاهی تا این حد ظلمانی و طوفانی!}

^{در دل این همه آشوب و پریشانی}

^{این که از پای فرو می افتد}

^{این که بر دار نگون سار شده است}

^{این که با مرگ در افتاده است}

^{این هزاران و هزاران که فرو افتادند}

^{این منم}

            ^{این تو}

                     ^{آن همسایه}

                                    ^{آن انسان!}

                                                   ^{این ماییم!}

^{ما همان جمع پراکنده ، همان تنها}

^{آن تنهاهائیم!}

^{این همه موج بلا در همه جا می بینیم}

^{آی آدم ها را می شنویم}

^{نیک می دانیم}

^{دستی از غیب نخواهد آمد}

^{هیچ یک حتی یک بار نمی گوییم}

^{با ستم کاری، نادانی اینگونه مدارا نکنیم}

^{آستین ها را بالا بزنیم}

^{دست در دست هم از پهنه آفاق برانیمش}

^{مهربانی را...}

^{دانایی را}

^{بر بلندای جهان}

^{بنشانیمش!}

^{آی آدم ها ...!}

^{موج می آید...}

 « فریدون مشیری » 

]See you soon]